Πολυαγαπημένη μου αδερφή, γεια σου! Όπως καλά κατάλαβες, είμαι η Θέσπια. Ήταν μέλημα του Δία να μας χωρίζουν κάμποι, βουνά και θάλασσες. Για τον πατέρα θα τα έχεις μάθει, έχει βουίξει ο κόσμος όλος. Αγαπημένη μου αδελφή
δεν πάει καθόλου καλά, θα τον χάσουμε τον πατέρα. Τι να σου πω, τόσα του έχουν κάνει οι άνθρωποι και αντί να σκέπτεται τον εαυτό του, βαρυγκωμάει που δεν μπορεί να τους προσφέρει καθαρό νερό. Θυμάσαι όταν παίζαμε
στην κοίτη του και θόλωναν τα νερά, που μας μάλωνε και έλεγε ότι είναι ασέβεια προς τους ανθρώπους;
Έ ακόμα και σήμερα, όπως τον κατάντησαν, τους ανθρώπους σκέφτεται που τους ποτίζει δηλητήριο.
«Θα αφανίσω το ανθρώπινο γένος», λέει συνεχώς, «από θεός των ποταμών και του καθαρού νερού θα μείνω στην
ιστορία σαν γεννοκτόνος – πατροκτόνος, των λαών που πότισα και έθρεψα για χιλιάδες χρόνια, των παιδιών μου».
Ρε συ αδελφή, αυτοί δεν σέβονται τίποτα σήμερα, παλιά έβγαζαν τα παπούτσια και αφού έπλεναν τα πόδια τους, έμπαιναν στον ποταμό. Τώρα τι να σου λέω, οχετοί με κάθε λογίς παρασκευάσματα, φυσικά ή χημικά καταλήγουν
στον ποταμό. Είσαι τυχερή που δεν μπορείς να τα δεις όλα αυτά.
Αδελφούλα, νιώθω ανήμπορη να κάνω οτιδήποτε γι’ αυτό σου γράφω, κάτι πρέπει να κάνουμε για τον πατέρα,
δεν μπορώ να τον βλέπω άλλο έτσι. Κάποιες στιγμές θυμώνω με τον εαυτό μου που κάθομαι έτσι άπραγη παθητική,
θέλω να ξεσηκωθώ να φωνάξω, μήπως και με ακούσει κανείς.
Μια τέτοια στιγμή μου ήρθε να σου γράψω, όχι πως δεν σε θυμάμαι. Στροβιλίζει στο μυαλό μου μια ιδέα:
την ημέρα που οι άνθρωποι γιορτάζουν για το περιβάλλον να συναντιόμασταν όλες οι αδελφές, να καλέσουμε
τους κατοίκους που ζουν γύρω από τον ποταμό και άλλους που έχουν στο τόπο τους ποτάμια,
να δουν με τα μάτια τους την κατάσταση του πατέρα και να αποφασίσουμε από κοινού τι μπορούμε να κάνουμε.
Όλο και κάποιους θα πείσουμε, είναι για το καλό τους άλλωστε.
Κάτι μέσα μου λέει ότι για τον γέρο Ασωπό υπάρχει ελπίδα.  Σε φιλώ γλυκά και περιμένω νέα σου.
Εγώ πήρα την απόφασή μου δεν θα κάτσω με σταυρωμένα χέρια και μην ξεχνάς ήσουν η αγαπημένη του.